Κατηγορία Η θεωρία μας για τη χειρουργική επέμβαση του διαβήτη

Ο φαύλος δυσμεταβολικός κύκλος του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2.

Γράφτηκε από τον: Αθηνά Καπράλου
Ιανουάριος 9, 2025

Περίληψη

Ο δυσμεταβολικός κύκλος στη γαστρεντερική φυσιολογία του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, που προκαλείται από τη χρόνια κατανάλωση δίαιτας υψηλού γλυκαιμικού δείκτη και υψηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά, περιλαμβάνει ενισχυμένη πέψη και επακόλουθη αύξηση της απορρόφησης των προϊόντων διάσπασης των υδατανθράκων, των λιπιδίων και των πρωτεϊνών. Η επακόλουθη χρόνια έκθεση των ιστών σε υψηλά επίπεδα γλυκόζης, λιπαρών οξέων και αμινοξέων στο πλάσμα προκαλεί αντίσταση των ιστών στις δράσεις της ινσουλίνης και, σε μεταγενέστερο στάδιο, δυσλειτουργία των β-κυττάρων και μείωση της απελευθέρωσης ινσουλίνης. Η υπερινσουλιναιμία αυξάνει την πείνα, ανατροφοδοτώντας την υπερκατανάλωση.

Η ενισχυμένη πέψη προϋποθέτει τόσο αυξημένη κολπική όσο και ορμονική (-χολοκυστοκινίνη και σεκρετίνη) διέγερση της χολοπαγκρεατικής έκκρισης.

Θεωρώντας την ενισχυμένη πέψη ως τον κύριο στόχο για τη διόρθωση του δυσμεταβολικού κύκλου του διαβήτη τύπου 2, προτείνουμε ότι μια ειδική αντιδιαβητική χειρουργική επέμβαση θα πρέπει να περιλαμβάνει και τα δύο:

  1. τραχηλική κολποτομή για την αναστροφή της αυξημένης κολπικής παρασυμπαθητικής δραστηριότητας και
  2. παρακάμπτοντας τη διέλευση της τροφής από το δωδεκαδάκτυλο και το εγγύς τμήμα του ειλεού, προκειμένου να αποφευχθεί η υπερδιέγερση από τα θρεπτικά συστατικά των κυττάρων που εκκρίνουν χολοκυστοκινίνη και σεκρετίνη, τα οποία είναι πιο άφθονα σε αυτή την περιοχή του εντέρου.

Το "διαβητογόνο" δυναμικό των σύγχρονων διατροφικών προτύπων!

Η συσχέτιση μεταξύ του σύγχρονου διατροφικού προτύπου της δυτικής διατροφής και του αυξημένου κινδύνου εμφάνισης χρόνιων νοσημάτων, όπως η παχυσαρκία και ο διαβήτης τύπου 2, είναι ευρέως αποδεκτή (1). Η υψηλή πρόσληψη επεξεργασμένων και εξευγενισμένων τροφίμων, πρόσθετων σακχάρων και κορεσμένων και τρανς λιπών και η χαμηλή πρόσληψη φρούτων, λαχανικών, δημητριακών ολικής αλέσεως και ξηρών καρπών έχει συνδεθεί με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη τύπου 2 (2, 3). Ο υψηλός γλυκαιμικός δείκτης ή το γλυκαιμικό φορτίο, καθώς και οι δίαιτες με υψηλή περιεκτικότητα σε λιπαρά, προδιαθέτουν σε υψηλότερες μεταγευματικές συγκεντρώσεις γλυκόζης και ινσουλίνης στο αίμα, αντίσταση στην ινσουλίνη και, σε μεταγενέστερο στάδιο, διαβήτη τύπου 2 (4-8). Η ισχυρή σχέση μεταξύ της σύνθεσης της δίαιτας και της εμφάνισης διαβήτη είναι επίσης εμφανής από τη χρήση δίαιτας υψηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά, η οποία προκαλεί αντίσταση στην ινσουλίνη, διαβήτη τύπου 2 και παχυσαρκία σε ζωικά μοντέλα (9, 10).

Οι παθοφυσιολογικοί μηχανισμοί με τους οποίους τα μακροθρεπτικά συστατικά οδηγούν στην ανάπτυξη διαβήτη τύπου 2 ανήκουν στα ερευνητικά μας ενδιαφέροντα και τους εξηγούμε παρακάτω.

Ενισχυμένη πέψη: το σημείο εκκίνησης του δυσμεταβολικού κύκλου της διαβήτη τύπου 2

Η απορρόφηση των κύριων τύπων μακροθρεπτικών συστατικών της διατροφής -υδατάνθρακες, λίπος και πρωτεΐνες- απαιτεί τη διάσπασή τους, μέσω της πέψης, σε απορροφήσιμες μορφές, τους ολιγο-, μονο-σακχαρίτες, τα ελεύθερα λιπαρά οξέα και τα αμινοξέα, αντίστοιχα (11). Τα ένζυμα που εκκρίνονται από το εξωκρινές πάγκρεας, ιδίως η αμυλάση, η λιπάση, η θρυψίνη και η χυμοθρυψίνη, παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαδικασία της πέψης. Στην πέψη των μακροθρεπτικών συστατικών εμπλέκονται επίσης διάφορα ένζυμα στα βουρτσίσια σύνορα του λεπτού εντέρου. Επιπλέον, τα χολικά οξέα, τα κύρια λιπιδικά συστατικά της χολής, είναι κρίσιμα για την πέψη και την απορρόφηση των λιπιδίων.

Ο παγκρεατοβελτιωτικός πεπτικός μηχανισμός έκκρισης προσαρμόζεται στην ποσότητα και το είδος των συστατικών της διατροφής (12). Είναι σαφές ότι η έκκριση των ενζύμων που εμπλέκονται στην πέψη των πρωτεϊνών, των υδατανθράκων και των λιπιδίων προσαρμόζεται σε κάθε μεταβολή της πρόσληψης υποστρώματος. Για παράδειγμα, όταν αυξάνεται η ποσότητα του προσλαμβανόμενου αμύλου, διεγείρεται η ειδική δραστηριότητα της παγκρεατικής αμυλάσης. Ως εκ τούτου, οι δίαιτες με υψηλό γλυκαιμικό δείκτη και φορτίο αυξάνουν τις δραστηριότητες των ενζύμων του παγκρέατος και των εντερικών ορίων των βουρτσών, οδηγώντας σε ενισχυμένη πέψη (13). Θα πρέπει να σημειωθεί, ότι οι ισχυρότεροι διεγέρτες της έκκρισης των παγκρεατικών ενζύμων είναι τα λιπίδια και ότι η χρόνια χορήγηση δίαιτας με υψηλή περιεκτικότητα σε λιπαρά συνδέεται μόνιμα με υψηλή παραγωγή ενζύμων σε σύγκριση με δίαιτες πλούσιες σε υδατάνθρακες ή πρωτεΐνες (12, 14). Η δίαιτα με υψηλή περιεκτικότητα σε λιπαρά αυξάνει επίσης την έκκριση χολικών οξέων.

Έτσι, η ενισχυμένη πέψη λόγω της χρόνιας κατανάλωσης δίαιτας με υψηλή περιεκτικότητα σε λιπαρά και υψηλό γλυκαιμικό δείκτη/φορτίο αποτελεί βασικό βήμα στον φαύλο δυσμεταβολικό κύκλο που οδηγεί στον διαβήτη τύπου 2 (13).

Ερευνητικά δεδομένα υπέρ της ενισχυμένης πέψης στον σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2

I.Οι αυξημένες δραστηριότητες παγκρεατικών ενζύμων στον διαβήτη τύπου 2. Αρκετές μελέτες δείχνουν ότι ο διαβήτης τύπου 2 διεγείρει την έκκριση παγκρεατικών ενζύμων . Πράγματι, στη μεγάλη μελέτη LEADER, 23 % από 9340 ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 είχαν αυξημένα επίπεδα δραστηριότητας αμυλάσης και λιπάσης νηστείας (15), ενώ παρόμοια αποτελέσματα αναφέρθηκαν από τους Malloy J. et al (16). Επίσης, οι Srihardyastutie A και συν. έδειξαν σημαντική θετική συσχέτιση μεταξύ της αυξημένης λιπάσης ορού και των επιπέδων HbA1c, της αντίστασης στην ινσουλίνη και της διάρκειας του διαβήτη (17), ενώ οι Rahman και συν. έδειξαν ότι τα επίπεδα αμυλάσης συσχετίζονται θετικά με τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα, τη διάρκεια του διαβήτη και τον Δείκτη Μάζας Σώματος (ΔΜΣ) (18).

Η σημασία της δραστηριότητας των παγκρεατικών ενζύμων είναι επίσης προφανής από τη χρήση των αναστολέων των ενζύμων αμυλάσης και λιπάσης ως δυνητικών θεραπευτικών εργαλείων στη διαχείριση του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 ή/και της παχυσαρκίας. Αυτός ο φαρμακολογικός χειρισμός οδηγεί σε μείωση των επιπέδων γλυκόζης στο αίμα, βελτίωση της ανοχής στη γλυκόζη από το στόμα, επιβράδυνση του ρυθμού εξέλιξης του διαβήτη τύπου 2 και απώλεια σωματικού βάρους (19-23).

II. Οι αυξημένες δραστηριότητες ενζύμων υδρολυτικών ορίων βούρτσας στον διαβήτη τύπου 2. Το γεγονός ότι οι δραστηριότητες των δισακχαριδασών, συμπεριλαμβανομένης της σουκρασάσης και της ισομαλτάσης, είναι ασυνήθιστα υψηλές στο λεπτό έντερο τόσο πειραματόζωων όσο και ασθενών με διαβήτη τύπου 2, έχει αποδειχθεί από μια σειρά μελετών για πάνω από 50 χρόνια (24, 25). Οι αναστολείς της α-γλυκοσιδάσης, ως θεραπευτικοί παράγοντες για την αντιμετώπιση του διαβήτη τύπου 2, αποκαλύπτουν τη σημασία της ενζυμικής δραστηριότητας των ορίων των βουρτσών του λεπτού εντέρου στην εμφάνιση της νόσου (26).

IΙΙ. Η sequestrans των χολικών οξέων στη θεραπεία του διαβήτη τύπου 2. Εκτός από τις σημαντικές λιπομειωτικές τους ιδιότητες, δεδομένα από διάφορες μελέτες υποδηλώνουν ότι, οι αλληλεστράνες των χολικών οξέων μπορεί επίσης να βελτιώσουν τον γλυκαιμικό έλεγχο σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 (27, 28) Ο σημαντικός ρόλος των χολικών οξέων στη διαδικασία της πέψης στον διαβήτη τύπου 2, αποδεικνύεται από τη χρήση των αλληλεστρανών των χολικών οξέων, όχι μόνο ως σημαντικών λιπομειωτικών παραγόντων, αλλά και για τη βελτίωση του γλυκαιμικού ελέγχου σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2.

Η σημασία της αυξημένης απορρόφησης θρεπτικών συστατικών στον διαβήτη τύπου 2.

Η ενισχυμένη πέψη των υδατανθράκων, των λιπών και των πρωτεϊνών οδηγεί σε ενισχυμένη απορρόφηση των αντίστοιχων προϊόντων διάσπασής τους στον διαβήτη τύπου 2. Πράγματι, η αυξημένη απορρόφηση γλυκόζης, καθώς και η έκφραση και η δραστηριότητα ειδικών μεταφορέων γλυκόζης στα εντεροκύτταρα είναι παρούσες στον διαβήτη τύπου 2 (29, 30). Επιπλέον, κλινικά δεδομένα έχουν δείξει ότι η εντερική διαπερατότητα και η απορρόφηση λιπιδίων μπορεί επίσης να είναι αυξημένες στον διαβήτη τύπου 2. Αν και μέχρι σήμερα το φαινόμενο αυτό έχει αποδοθεί στη δυσβίωση του εντερικού μικροβιόκοσμου, εμείς προτείνουμε ότι είναι το κύριο αποτέλεσμα της ενισχυμένης πέψης των λιπιδίων που παρατηρείται στον διαβήτη τύπου 2 (31).

Η καθιέρωση του "σταδίου αντίστασης στην ινσουλίνη" του διαβήτη τύπου 2.

Η χρόνια έκθεση των ιστών σε ενισχυμένη απορρόφηση γλυκόζης, λιπαρών οξέων και αμινοξέων οδηγεί αρχικά σε αντίσταση των ιστών στις δράσεις της ινσουλίνης και, σε μεταγενέστερο στάδιο, σε δυσλειτουργία των β-κυττάρων, μείωση της απελευθέρωσης ινσουλίνης και σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2. Προτείνουμε ότι οι κύριοι μηχανισμοί που συμβάλλουν στην αντίσταση στην ινσουλίνη είναι οι ακόλουθοι (Εικόνα 1):

Ι. Τα αυξημένα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα οδηγούν σε αντισταθμιστική αύξηση της έκκρισης ινσουλίνης από τα β-κύτταρα του παγκρέατος, ώστε να διατηρηθούν τα φυσιολογικά επίπεδα γλυκόζης στο πλάσμα. Η υπερινσουλιναιμία συμβάλλει στην επαγωγή της αντίστασης στην ινσουλίνη και αντίστροφα (32). Η προσαρμογή των β-κυττάρων στις αυξημένες απαιτήσεις ινσουλίνης αποτελεί το αρχικό "στάδιο προσαρμογής" του διαβήτη τύπου 2.

II. Η περίσσεια θερμίδων που καταναλώνουν οι δίαιτες με υψηλή περιεκτικότητα σε λιπαρά και υψηλό γλυκαιμικό δείκτη και το θετικό ενεργειακό ισοζύγιο που προκύπτει από την ενισχυμένη απορρόφηση γλυκόζης, λιπαρών οξέων και αμινοξέων, αντίστοιχα, οδηγούν σε αύξηση του σωματικού βάρους. Έτσι, δημιουργείται η επαγόμενη από την παχυσαρκία αντίσταση στην ινσουλίνη (33, 34).

III. Η υπερινσουλιναιμία, με τη σειρά της, αυξάνει την πείνα, ανατροφοδοτώντας την υπερκατανάλωση. (35, 36). Έτσι, ο φαύλος κύκλος του "σταδίου της αντίστασης στην ινσουλίνη" του διαβήτη τύπου 2" συνεχίζεται.

ένα διάγραμμα ενός διαγράμματος

Σχήμα 1. Η παθοφυσιολογία του σταδίου "αντίσταση στην ινσουλίνη" του T2DM.

 

Η ίδρυση του "β-στάδιο δυσλειτουργίας των κυττάρων" του διαβήτη τύπου 2.

Σε μεταγενέστερο στάδιο, όμως, η δραστηριότητα των παγκρεατικών β-κυττάρων δεν μπορεί πλέον να καλύψει επαρκώς τη ζήτηση ινσουλίνης που δημιουργείται (Εικόνα 2). Η "υπερδιέγερση" των β-κυττάρων και η επακόλουθη "εξάντληση" υπό συνθήκες τοξικότητας γλυκο-λιπο- και αμινοξέων, οδηγούν σε δυσλειτουργία των παγκρεατικών β-κυττάρων και μειωμένη έκκριση ινσουλίνης. Στο στάδιο της δυσλειτουργίας των β-κυττάρων, αναπτύσσεται υπεργλυκαιμία και εγκαθίσταται ο διαβήτης τύπου 2 (37, 38).

Ο φαύλος κύκλος του διαβήτη τύπου 2 ολοκληρώνεται, καθώς η υπερβολική πείνα, σύμπτωμα της υπεργλυκαιμίας, οδηγεί σε υπερφαγία.

διάγραμμα μιας τροφικής αλυσίδας

Σχήμα 2. Η παθοφυσιολογία του σταδίου "δυσλειτουργίας των β-κυττάρων" του T2DM.

 

Πέψη: Γαστρεντερική οδός.

Η παγκρεατοχολική έκκριση είναι απαραίτητη για τη διαδικασία της πέψης. Χωρίζεται σε τρεις φάσεις, την κεφαλική, τη γαστρική και την εντερική φάση, ανάλογα με την προέλευση των σημάτων προς το πάγκρεας και τη χοληδόχο κύστη (39). Το πνευμονογαστρικό νεύρο, το κύριο συστατικό του παρασυμπαθητικού νευρικού συστήματος, παίζει σημαντικό ρόλο στη ρύθμιση και των τριών φάσεων της παγκρεατοχολικής έκκρισης. Κατά τη διάρκεια της κεφαλικής φάσης (Εικόνα 3Α), τα σήματα από τους υποδοχείς γεύσης μεταδίδονται μέσω του πνευμονογαστρικού νεύρου στο πάγκρεας και τη χοληδόχο κύστη. Η γαστρική φάση (Εικόνα 3Β), διαμεσολαβείται κυρίως από τα κολπο-βαγκικά χολινεργικά αντανακλαστικά που ξεκινούν από τους υποδοχείς διάτασης του στομάχου και καταλήγουν στο πάγκρεας και τη χοληδόχο κύστη. Η εντερική φάση είναι η κύρια φάση που συμβάλλει έως και 70 % της μεταγευματικής παγκρεατοχολικής έκκρισης (Εικόνα 3Γ). Η φάση αυτή διεγείρεται από το γαστρικό χύμα καθώς εισέρχεται στο δωδεκαδάκτυλο. Στο δωδεκαδάκτυλο, τα λίπη και οι πρωτεΐνες διεγείρουν την απελευθέρωση χολοκυστοκινίνης (CCK) από κύτταρα που εκκρίνουν CCK, ενώ το γαστρικό οξύ και τα προσλαμβανόμενα λιπαρά οξέα διεγείρουν την απελευθέρωση σεκρετίνης από κύτταρα που εκκρίνουν σεκρετίνη, αντίστοιχα. Τα κύτταρα αυτά είναι πιο άφθονα στο δωδεκαδάκτυλο, ενώ ο αριθμός τους μειώνεται προοδευτικά προς τα έξω, στο έλυτρο.

Η χολοκυστοκινίνη και η σεκρετίνη διεγείρουν την εξωκρινή παγκρεατική έκκριση μέσω άμεσης ορμονικής δράσης στους υποδοχείς των εξωκρινών παγκρεατικών κυττάρων και παρουσιάζουν επίσης παρακρινή τρόπο δράσης μέσω των εντεροπαγκρεατικών κολπο-κολπικών εντεροπαγκρεατικών αντανακλαστικών. Επιπλέον, η χολοκυστοκινίνη διεγείρει τη χοληδόχο κύστη να συσπαστεί και να απελευθερώσει χολή στο δωδεκαδάκτυλο μέσω ενεργοποίησης μακρών αντανακλαστικών μέσω του πνευμονογαστρικού νεύρου (40, 41).

διάγραμμα ενός κυττάρου

Σχήμα 3. Οι τρεις φάσεις της χολοπαγκρεατικής έκκρισης. Α. Κεφαλική φάση Β. Γαστρική φάση Γ. Εντερική φάση

 

Συσχέτιση της ενισχυμένης πέψης με την αυξημένη νευροορμονική γαστρεντερική δραστηριότητα στον διαβήτη τύπου 2.

Εάν το βασικό βήμα του φαύλου κύκλου στον διαβήτη τύπου 2 είναι πράγματι η ενισχυμένη πέψη, ενώ η διαδικασία της πέψης διαμεσολαβείται τόσο από ορμονικές όσο και από πνευμονογαστρικές νευρικές οδούς σηματοδότησης, θα πρέπει να ισχύουν τα εξής (Εικόνα 4):

  1. διαβήτη τύπου 2, θα πρέπει να συνοδεύεται από αυξημένο πνευμονογαστρικό νεύρο
  2. Η τραχηλική κολποτομή θα πρέπει να οδηγήσει σε βελτίωση του διαβήτη τύπου 2.
  3. Ο διαβήτης τύπου 2 θα πρέπει να συνδέεται με την υπερδιέγερση των κυττάρων που εκκρίνουν χολοκυστοκινίνη και σεκρετίνη, αυξάνοντας την ορμονικά μεσολαβούμενη χολοπαγκρεατική έκκριση.
  4. Η παράκαμψη της δωδεκαδακτυλικής διέλευσης της τροφής, αποφεύγοντας τη διέγερση των κυττάρων που εκκρίνουν χολοκυστοκινίνη και σεκρετίνη, θα πρέπει λογικά να οδηγήσει σε ύφεση του διαβήτη τύπου 2.

διάγραμμα ενός διαγράμματος ανθρώπινου σώματος

Σχήμα 4. Υπερδιέγερση της εντερικής φάσης της χολοπαγκρεατικής έκκρισης στον διαβήτη τύπου 2.

 

Μετά από μια ενδελεχή ανασκόπηση της βιβλιογραφίας, παρουσιάζουμε τα ακόλουθα εντυπωσιακά ευρήματα:

A. Αυξημένη κολπική δραστηριότητα στο "στάδιο αντίστασης στην ινσουλίνη" του διαβήτη τύπου 2.

Η σχέση μεταξύ της παχυσαρκίας, της υπερινσουλιναιμίας -ως στάδιο της ινσουλινοαντίστασης του διαβήτη τύπου 2- και της υπερδραστηριότητας του παρασυμπαθητικού νευρικού συστήματος έχει τεκμηριωθεί από τη δεκαετία του 1980. Η Rohner-Jearenaud F, κορυφαία ερευνήτρια στον τομέα αυτό, απέδειξε ότι η αυξημένη έκκριση ινσουλίνης σε ένα παχύσαρκο ζωικό μοντέλο, μεσολαβείται κυρίως από έναν αυξημένο πνευμονογαστρικό τόνο που δρα στα β-κύτταρα (42-44). Αργότερα, ερευνητικά δεδομένα απέδωσαν την ανάπτυξη και διατήρηση της υπερινσουλιναιμίας σε μια ανισορροπία της δραστηριότητας του αυτόνομου συστήματος, η οποία περιλαμβάνει αυξημένη παρασυμπαθητική και μειωμένη συμπαθητική δραστηριότητα του γαστρεντερικού νευρικού συστήματος (45, 46).

B. Τραχηλική κολποτομή για τη βελτίωση της ευαισθησίας στην ινσουλίνη στον διαβήτη τύπου 2

Τα παραπάνω ευρήματα συμφωνούν με ορισμένες ερευνητικές μελέτες που δείχνουν ότι η τραχηλική κολποτομή, η οποία εκτελείται ως "αυτόνομη" διαδικασία για τη θεραπεία της νοσογόνου παχυσαρκίας, ομαλοποιεί την ινσουλιναιμία και αποκαθιστά την ευαισθησία στην ινσουλίνη (42, 47-49). Επιπρόσθετα, η τραχηλική κολποτομή έχει συνδεθεί σταθερά με μειωμένη πείνα, μειωμένη πρόσληψη τροφής και απώλεια σωματικού βάρους σε άτομα με σοβαρή παχυσαρκία (50). Από το 1978, η τραχηλική κολποτομή έχει περιγραφεί ως πιθανή θεραπεία για την παχυσαρκία, αλλά, μέχρι στιγμής, δεν έχει χρησιμοποιηθεί συστηματικά ως τέτοια (51).

Γ και Δ. Διαδικασίες εγγύς εντερικής παράκαμψης πιο αποτελεσματικό για την ύφεση του διαβήτη τύπου 2.

Η άμεση συμβολή του εγγύς εντέρου (δωδεκαδάκτυλο και εγγύς έλυτρο) στην ανάπτυξη του διαβήτη τύπου 2, προτάθηκε αρχικά από τους Rubino και συν. με βάση πειράματα που διεξήχθησαν σε διαβητικούς αρουραίους (52, 53). Τα πειράματα αποκάλυψαν ότι ο αποκλεισμός της δωδεκαδακτυλικής διέλευσης των θρεπτικών συστατικών σε διαβητικούς αρουραίους βελτίωσε σημαντικά την ανοχή στη γλυκόζη, ενώ η αποκατάσταση της δωδεκαδακτυλικής διέλευσης στους ίδιους αρουραίους επανέφερε τη διαταραγμένη ανοχή στη γλυκόζη!

Αρκετές ερευνητικές μελέτες σε ανθρώπους έχουν δείξει ότι οι βαριατρικές χειρουργικές επεμβάσεις που περιλαμβάνουν εγγύς εντερική παράκαμψη είναι πιο αποτελεσματικές στην ύφεση του διαβήτη, σε σύγκριση με εκείνες που δεν περιλαμβάνουν. Μεταξύ 23.106 ασθενών με μεταβολικό σύνδρομο, η ύφεση του διαβήτη τύπου 2 ήταν πολύ μεγαλύτερη σε γαστρικό by-pass και χολοπαγκρεατική εκτροπή (62% και 74%, αντίστοιχα), από ό,τι σε ασθενείς με γαστρεκτομή μανικιού και γαστρική ζώνη (52% και 28%, αντίστοιχα), μετά από ένα έτος παρακολούθησης (54).

Παρόμοια αποτελέσματα αναφέρθηκαν και από άλλους ερευνητές τόσο σε αναδρομικές (55) όσο και σε προοπτικές μελέτες (56) μετά από 2 και 3 χρόνια παρακολούθησης, αντίστοιχα. Σε μελέτες με 5 και 8 έτη παρακολούθησης, η γαστρική παράκαμψη συνέχισε να υπερέχει της γαστρεκτομής μανικιών όχι μόνο στα ποσοστά ύφεσης του διαβήτη αλλά και στα ποσοστά υποτροπής του (57-59).

Συμπέρασμα

Σύμφωνα με τη θεωρία μας (13), το βασικό βήμα του δυσμεταβολικού κύκλου στη γαστρεντερική φυσιολογία του διαβήτη τύπου 2, που προκύπτει από τη χρόνια υπερκατανάλωση δίαιτας με υψηλή περιεκτικότητα σε λιπαρά και υψηλό γλυκαιμικό δείκτη/φορτίο, είναι η ενισχυμένη πέψη των θρεπτικών συστατικών μετά από αυξημένη εντερική απορρόφηση. Η ενισχυμένη πέψη απαιτεί αυξημένη χολοπαγκρεατική έκκριση, η οποία προϋποθέτει αυξημένη κολπικά και ορμονικά (χολοκυστοκινίνη και σεκρετίνη) μεσολαβούμενη χολοπαγκρεατική έκκριση.

Θεωρώντας την ενισχυμένη πέψη ως τον κύριο στόχο για τη διόρθωση του δυσμεταβολικού κύκλου του διαβήτη τύπου 2, προτείνουμε ότι η ειδική αντιδιαβητική χειρουργική θα πρέπει να περιλαμβάνει: α. κολποτομή του κορμού για την αναστροφή της αυξημένης παρασυμπαθητικής δραστηριότητας και β. εγγύς (δωδεκαδάκτυλο και εγγύς έλυτρο) εντερική παράκαμψη για την αποφυγή της υπερδιέγερσης των κυττάρων χολοκυστοκινίνης και σεκρετίνης από τα θρεπτικά συστατικά. Η θεωρία μας, με τίτλο: "Μεταβολικές επιδράσεις της στελεχιαίας βαγοτομής όταν συνδυάζεται με βαριατρική-μεταβολική χειρουργική επέμβαση, δημοσιεύθηκε σε ένα από τα κορυφαία εξειδικευμένα περιοδικά "Metabolism" το 2022 (13).

Η κλινική δοκιμή VagusSx συνδυάζει αυτές τις δύο διαδικασίες σε μία με στόχο την επίτευξη μακροχρόνιας πλήρους ύφεσης του διαβήτη τύπου 2. Ελπίζουμε ότι στο μέλλον, η μείωση της παγκρεατοχολικής πέψης ως μέσο για τη βελτίωση της θεραπείας του διαβήτη τύπου 2 θα προσεγγίζεται με πιο ήπιες, λιγότερο επεμβατικές μεθόδους.

References

  1. Clemente-Suárez,V.J., Beltrán-Velasco,A.I., Redondo-Flórez,L., Martín-Rodríguez,A. and Tornero-Aguilera,J.F. (2023) Global Impacts of Western Diet and Its Effects on Metabolism and Health: A Narrative Review. Nutrients, 15.
  2. Wu,H., Flint,A.J., Qi,Q., Van Dam,R.M., Sampson,L.A., Rimm,E.B., Holmes,M.D., Willett,W.C., Hu,F.B. and Sun,Q. (2015) Association between dietary whole grain intake and risk of mortality: Two large prospective studies in US Men and Women. JAMA Intern Med,
  3. Malik,V.S., Li,Y., Tobias,D.K., Pan,A. and Hu,F.B. (2016) Dietary Protein Intake and Risk of Type 2 Diabetes in US Men and Women. Am J Epidemiol, 183, 715–728.
  4. Salmeron,J., Ascherio,A., Rimm,E.B., Colditz,G.A., Spiegelman,D., Jenkins,D.J., Stampfer,M., Wing,A.L. and Willett,W.C. Dietary Fiber, Glycemic Load, and Risk of NIDDM in Men.
  5. Salmer,J., Manson,J.E., Stampfer,M.J., Colditz,G.A., Wing,A.L. and Willett,W.C. Dietary Fiber, Glycemic Load, and Risk of Non\p=m-\insulin-dependent Diabetes Mellitus in Women.
  6. Jenkins,D.J.A., Wolever,T.M.S., Taylor,R.H., Barker,H., Fielden,H., Baldwin,J.M., Bowling,A.C., Newman,H.C., Jenkins,A.L., Goff,D. V, et al. (1981) Glycemic index of foods: a physiological basis for carbohydrate exchangee 3.
  7. Feskens,E.J.M., Vlrtanen,S.M., Rasanen,L., Tuomilehto,J., Stengard,J., Pekkanen,J. and Nlssinen,A. Dietary Factors Determining Diabetes and Impaired Glucose Tolerance A 20-year follow-up of the Finnish and Dutch cohorts of the Seven Countries Study.
  8. Marshall,J.A., Hoag,S., Shetterly,S. and Hamman,R.F. O R I G I N A L Dietary Fat Predicts Conversion From Impaired Glucose Tolerance to NIPPM The San Luis Valley Diabetes Study.
  9. Afonso,R.A., Lautt,W.W., Schafer,J., Legare,D.J., Oliveira,A.G. and MacEdo,M.P. (2010) High-fat diet results in postprandial insulin resistance that involves parasympathetic dysfunction. British Journal of Nutrition, 104, 1450–1459.
  10. Clegg,D.J., Gotoh,K., Kemp,C., Wortman,M.D., Benoit,S.C., Brown,L.M., D’Alessio,D., Tso,P., Seeley,R.J. and Woods,S.C. (2011) Consumption of a high-fat diet induces central insulin resistance independent of adiposity. Physiol Behav, 103, 10–16.
  11. Patricia JJ and Dhamoon AS (2022) Physiology, Digestion. StatPearls.
  12. Keller,J. and Layer,P. (2005) Human pancreatic exocrine response to nutrients in health and disease. Gut, 54.
  13. Kapralou,A.N. and Chrousos,G.P. (2022) Metabolic effects of truncal vagotomy when combined with bariatric-metabolic surgery. Metabolism, 135.
  14. Yago,M.D., Martinez-Victoria,E., Diaz,R.J., Martinez,M.A., Singh,J., Mafias,M., MARTiNEZ-VICTORIA,E., DiAZ,R., MARTiNEZ,M.A. and Manas,M. (2000) Adaptation of the exocrine pancreas to dietary fats.
  15. Steinberg,W.M., Nauck,M.A., Zinman,B., Daniels,G.H., Bergenstal,R.M., Mann,J.F.E., Steen Ravn,L., Moses,A.C., Stockner,M., Baeres,F.M.M., et al. (2014) LEADER 3–lipase and amylase activity in subjects with type 2 diabetes: baseline data from over 9000 su
  16. Malloy,J., Gurney,K., Shan,K., Yan,P. and Chen,S. (2012) Increased variability and abnormalities in pancreatic enzyme concentrations in otherwise asymptomatic subjects with type 2 diabetes. Diabetes Metab Syndr Obes, 5.
  17. Srihardyastutie,A., Soeatmadji,D.W. and Fatchiyah,F. Relation of Elevated Serum Lipase to Indonesian Type 2 Diabetes Mellitus Progression THE ROLE OF ASTAXANTHIN COMPARED WITH METFORMIN IN PREVENTING GLYCATED HUMAN SERUM ALBUMIN FROM POSSIBLE UNFOLDING: A MOLECULAR DYNAMIC STUDY View project Sweet potatoes anthocyanin as anti-depressant to regulate mechanism in brain View project.
  18. Rahman,M.A., Ripon,M.A.R., Amin,M.T., Bhowmik,D.R., Bhuiyan,M.S. and Hossain,M.S. (2024) Alpha-amylase Activity in Serum is Positively Associated with C-reactive Protein in Obesity and Diabetes. Dhaka University Journal of Pharmaceutical Sciences, 23, 7–1
  19. Bashary,R., Vyas,M., Nayak,S.K., Suttee,A., Verma,S., Narang,R. and Khatik,G.L. (2020) An Insight of Alpha-amylase Inhibitors as a Valuable Tool in the Management of Type 2 Diabetes Mellitus. Curr Diabetes Rev, 16.
  20. Duarte,A.M., Guarino,M.P., Barroso,S. and Gil,M.M. (2020) Phytopharmacological Strategies in the Management of Type 2 Diabetes Mellitus. Foods, 9.
  21. Kim,D.H., Park,Y.H., Lee,J.S., Jeong,H. Il, Lee,K.W. and Kang,T.H. (2020) Anti-Obesity Effect of DKB-117 through the Inhibition of Pancreatic Lipase and α-Amylase Activity. Nutrients, 12.
  22. Liu,T.-T., Liu,X.-T., Chen,Q.-X. and Shi,Y. (2020) Lipase Inhibitors for Obesity: A Review. Biomedicine & Pharmacotherapy, 128.
  23. Heymsfield,S.B., Segal,K.R., Hauptman,J., Lucas,C.P., Boldrin,M.N., Rissanen,A., Wilding,J.P.H. and Sjöström,L. (2000) Effects of Weight Loss With Orlistat on Glucose Tolerance and Progression to Type 2 Diabetes in Obese Adults. Arch Intern Med, 160.
  24. Tandon,R.K., Srivastava,L.M. and Pandey,S.C. (1975) Increased disaccharidase activity in human diabetics1’2.
  25. Olsen,W.A. and Korsmo,H. The Intestinal Brush Border Membrane in Diabetes STUDIES OF SUCRASE-ISOMALTASE METABOLISM IN RATS WITH STREPTOZOTOCIN DIABETES.
  26. Mahani Akmai (2024) Alpha Glucosidase Inhibitors. StatPearls [Internet].
  27. Handelsman,Y. (2011) Role of bile acid sequestrants in the treatment of type 2 diabetes. Diabetes Care, 34.
  28. Takebayashi,K. (2010) Role of bile acid sequestrants in the treatment of type 2 diabetes. World J Diabetes, 1, 146.
  29. Gromova,L. V., Fetissov,S.O. and Gruzdkov,A.A. (2021) Mechanisms of glucose absorption in the small intestine in health and metabolic diseases and their role in appetite regulation. Nutrients, 13.
  30. Koepseli 2020.
  31. Verges 2022.
  32. Shanik,M.H., Xu,Y., Skrha,J., Dankner,R., Zick,Y. and Roth,J. (2008) Insulin Resistance and Hyperinsulinemia: Is hyperinsulinemia the cart or the horse? Diabetes Care, 31.
  33. Arneth,B. (2024) Mechanisms of Insulin Resistance in Patients with Obesity. Endocrines, 5, 153–165.
  34. Wondmkun,Y.T. (2020) Obesity, insulin resistance, and type 2 diabetes: Associations and therapeutic implications. Diabetes, Metabolic Syndrome and Obesity, 13, 3611–3616.
  35. Rodin,J., Wack,J., Ferrannini,E. and DeFronzo,R.A. Effect of Insulin and Glucose on Feeding Behavior.
  36. Rodin,J. (1985) Insulin Levels, Hunger, and Food Intake: An Example of Feedback Loops in Body Weight Regulation.
  37. White,M.G., Shaw,J.A.M. and Taylor,R. (2016) Type 2 diabetes: The pathologic basis of reversible β-cell dysfunction. Diabetes Care, 39, 2080–2088.
  38. Galicia-Garcia,U., Benito-Vicente,A., Jebari,S., Larrea-Sebal,A., Siddiqi,H., Uribe,K.B., Ostolaza,H. and Martín,C. (2020) Pathophysiology of type 2 diabetes mellitus. Int J Mol Sci, 21, 1–34.
  39. Liddle,R.A. (2018) Regulation of Pancreatic Secretion. In Physiology of the Gastrointestinal Tract. Elsevier.
  40. Behar,J. (2013) Physiology and Pathophysiology of the Biliary Tract: The Gallbladder and Sphincter of Oddi—A Review. ISRN Physiol, 2013, 1–15.
  41. Heeransh D. Dave, Karlie R. Shumway and Nader M. Al Obaidi (2022) Physiology, Biliary. StatPearls [Internet].
  42. Rohner-Jeanrenaud,F., Hochstrasser,A.C. and Jeanrenaud,B. (1983) Hyperinsulinemia of preobese and obese fa/fa rats is partly vagus nerve mediated. American Journal of Physiology-Endocrinology and Metabolism, 244, E317–E322.
  43. Rohner-Jeanrenaud,F. and Jeanrenaud,B. (1985) A role for the vagus nerve in the etiology and maintenance of the hyperinsulinemia of genetically obese fa/fa rats. Int J Obes, 9 Suppl 1, 71–5.
  44. Rohner-Jeanrenaud,F. and Jeanrenaud,B. (1985) Involvement of the Cholinergic System in Insulin and Glucagon Oversecretion of Genetic Preobesity*.
  45. Rohner-Jeanrenaud,F., Walker,C.-D., Greco-Perotto,R. and Jeanrenaud,B. (1989) Central Corticotropin-Releasing Factor Administration Prevents the Excessive Body Weight Gain of Genetically Obese (fa/fa) Rats*.
  46. Scomparin,D.X., Gomes,R.M., Grassiolli,S., Rinaldi,W., Martins,A.G., de Oliveira,J.C., Gravena,C. and de Freitas Mathias,P.C. (2009) Autonomic activity and glycemic homeostasis are maintained by precocious and low intensity training exercises in MSG-progr
  47. Balbo,S.L., Ribeiro,R.A., Mendes,M.C., Lubaczeuski,C., Maller,A.C.P.A., Carneiro,E.M. and Bonfleur,M.L. (2016) Vagotomy diminishes obesity in cafeteria rats by decreasing cholinergic potentiation of insulin release. J Physiol Biochem, 72.
  48. Kral,J.G. (1980) Effects of truncal vagotomy on body weight and hyperinsulinemia in morbid obesity. Am J Clin Nutr, 33.
  49. Smith,D., Sarfeh,J. and Howard,L. (1983) 10.1152/ajpendo.1983.244.4.E317. The Lancet, 321, 1330–1331.
  50. Gortz,L., Bjorkman,A., Andersson,H., KRALt,J.G. and KRAL Truncal,J.G. Truncal Vagotomy Reduces Food and Liquid Intake in Man.
  51. Kral,JohnG. (1978) VAGOTOMY FOR TREATMENT OF SEVERE OBESITY. The Lancet, 311, 307–308.
  52. Rubino,F. and Marescaux,J. (2004) Effect of Duodenal-Jejunal Exclusion in a Non-obese Animal Model of Type 2 Diabetes: A New Perspective for an Old Disease. Ann Surg, 239, 1–11.
  53. Rubino,F., Forgione,A., Cummings,D.E., Vix,M., Gnuli,D., Mingrone,G., Castagneto,M. and Marescaux,J. (2006) The mechanism of diabetes control after gastrointestinal bypass surgery reveals a role of the proximal small intestine in the pathophysiology of ty
  54. Inabnet,W.B., Winegar,D.A., Sherif,B. and Sarr,M.G. (2012) Early outcomes of bariatric surgery in patients with metabolic syndrome: an analysis of the bariatric outcomes longitudinal database. J Am Coll Surg, 214.
  55. Brethauer,S.A., Aminian,A., Romero-Talamás,H., Batayyah,E., Mackey,J., Kennedy,L., Kashyap,S.R., Kirwan,J.P., Rogula,T., Kroh,M., et al. (2013) Can diabetes be surgically cured? Long-term metabolic effects of bariatric surgery in obese patients with type
  56. Courcoulas,A.P., Belle,S.H., Neiberg,R.H., Pierson,S.K., Eagleton,J.K., Kalarchian,M.A., DeLany,J.P., Lang,W. and Jakicic,J.M. (2015) Three-Year Outcomes of Bariatric Surgery vs Lifestyle Intervention for Type 2 Diabetes Mellitus Treatment. JAMA Surg, 150
  57. Schauer,P.R., Bhatt,D.L., Kirwan,J.P., Wolski,K., Aminian,A., Brethauer,S.A., Navaneethan,S.D., Singh,R.P., Pothier,C.E., Nissen,S.E., et al. (2017) Bariatric Surgery versus Intensive Medical Therapy for Diabetes — 5-Year Outcomes. New England Journal of
  58. Aminian,A., Vidal,J., Salminen,P., Still,C.D., Nor Hanipah,Z., Sharma,G., Tu,C., Wood,G.C., Ibarzabal,A., Jimenez,A., et al. (2020) Late Relapse of Diabetes After Bariatric Surgery: Not Rare, but Not a Failure. Diabetes Care, 43.
  59. McTigue,K.M., Wellman,R., Nauman,E., Anau,J., Coley,R.Y., Odor,A., Tice,J., Coleman,K.J., Courcoulas,A., Pardee,R.E., et al. (2020) Comparing the 5-Year Diabetes Outcomes of Sleeve Gastrectomy and Gastric Bypass. JAMA Surg, 155.

Μοιραστείτε αυτή τη θέση:

Ιανουάριος 9, 2025, 0 σχόλια

Αφήστε το πρώτο σχόλιο

Σχετική δημοσίευση

Εγγραφείτε στην κλινική δοκιμή Vagus Sx: Διαβήτη Τύπου 2!

Τελευταία ανάρτηση

Ή, μείνετε ενημερωμένοι μέσω της RSS ροής μας!